Суханронии Рӯзи мудофиа бо забони англисӣ барои синфи 2
Йом-е-Дифа, ё Рӯзи дифоъ, ҳамасола дар Покистон 6 сентябр ҷашн гирифта мешавад. Он рӯз барои эҳтиром ба шуҷоат, қурбониҳо ва дастовардҳои нерӯҳои мусаллаҳи Покистон аст. Ин рӯз барои тамоми покистониҳо аҳамияти беандоза дорад, зеро он ба мо дар бораи талошҳои диловаронае, ки барои дифоъ аз Ватани маҳбубамон анҷом дода шудаанд, хотиррасон мекунад.
Дар ин руз мо вокеахои таърихиеро, ки соли 1965 дар чанги Хинду Пок ба амал омада буданд, ба хотир меоварем. Ин чанг натичаи ниятхои тачовузкоронаи мамлакати хамсояи мо буд. Покистон бо душвориҳои шадид рӯ ба рӯ шуд ва маҳз азми қавӣ ва рӯҳияи бемайлони қувваҳои мусаллаҳи мо дар ҳифзи соҳибихтиёрии мо нақши муҳим бозид.
Чанговарони мо далерона ва фидокорона чангиданд. Онхо сархадхои моро мухофизат карда, накшахои бади душманро барбод доданд. Онҳо мардонагии намунавӣ нишон дода, ба хотири амнияти миллати мо ҷони худро фидо кардаанд. Мо имруз ба хотираи кахрамононе, ки барои Ватани мо мардонавор чангида, чони худро нисор кардаанд, ёдоварй мекунем.
Таҷлили Рӯзи дифоъ бо барафрохтани парчами миллӣ оғоз мешавад. Дар масчидхо барои бехбудии куввахои мусаллахи мо, барои пешрафту шукуфоии Покистон дуохои махсус мехонанд. Сурудҳои ватандӯстона садо дода, барои маърифатнокии насли наврас оид ба аҳамияти ин рӯз суханронӣ карда мешаванд.
Дар рузхои чашн дар мактабу донишкадахо бо максади таргиби ватандўстию мехру мухаббат ба ватан чорабинихои зиёде ташкил карда мешаванд. Донишҷӯён дар мубоҳисаҳо, озмунҳои шеър ва озмунҳои рассомӣ иштирок мекунанд. Онхо бо баромадхои худ ва бо эхтироми самимии худ нисбат ба кахрамонони диловари мо миннатдорй баён мекунанд.
Барои мо муҳим аст, ки аҳамияти Рӯзи мудофиа ва қурбониҳое, ки қувваҳои мусаллаҳи мо додаанд, фаҳмем. Мо бояд дар назди мамлакати худ хисси масъулиятшиносиро инкишоф дихем. Мо бояд ҳамеша омода бошем, ки дар сурати зарурат ба дифоъ аз Ватани худ омода бошем. Бояд дар хотир дошт, ки амнияту амнияти миллати мо дар дасти мост.
Барои изҳори миннатдорӣ ва дастгирии худ ба қувваҳои мусаллаҳи худ мо метавонем бо роҳҳои гуногун саҳм гузорем. Мо метавонем ба сарбозон мактуб нависем, бастаҳои нигоҳубин фиристем ва миннатдории худро тавассути платформаҳои васоити ахбори иҷтимоӣ баён кунем. Ишораҳои хурди меҳрубонӣ дар баланд бардоштани рӯҳия ва хотиррасон кардани қувваҳои мо, ки онҳо танҳо нестанд, роҳи тӯлонӣ мегузоранд.
Хулоса, Рӯзи дифоъ ёдоварӣ аз қурбониҳоест, ки нерӯҳои мусаллаҳи мо барои ҳифзи кишвари маҳбубамон кардаанд. Ин рӯзест барои эҳтироми шуҷоат, устуворӣ ва фидокории онҳо. Биёед қаҳрамононеро, ки барои миллати мо фидокорона ҷони худро фидо карда, барои бунёди Покистони тавонотару муттаҳид заҳмат кашиданд, ба ёд орем.
Рухи иом-дифа бояд дар хамаи мо хамовоз шавад, зеро мо кушиш мекунем, ки ба пешрафти мамлакатамон сахми мусбат гузорем. Биёед муттаҳид бошем ва ба қувваҳои мусаллаҳи худ, ки барои таъмини амнияту амнияти мо пайваста кор мекунанд, дастгирӣ кунем. Бигзор Покистон ҳамеша шукуфон бошад ва рӯҳияи Рӯзи мудофиа дар қалби мо абадӣ боқӣ бимонад.